- Na današnji dan, 8. septembra 1380. godine veliki moskovski knez Dimitrije Ivanovič Donski u bici kod Kulikova potukao je tatarsku vojsku, što je bila prva pobjeda Rusa nad Tatarima koji su u XIII vijeku zagospodarili Rusijom.
Nakon više od stotinu godina tatarske prevlasti, moskovski veliki knez Dmitrij Donski odbio je da prihvati jednu njihovu odluku vezanu za sudbinu kneževine. Mongolska invazija sredinom XIII vijeka uništila je Kijevsku Rusiju čiji je centar bilo veliko kneževstvo u prijestonici današnje Ukrajine. Ta teritorija je došla pod direktnu vlast tatarskog kana, dok su sjeverne ruske kneževine – između i oko rijeka Volge, Oke i Moskve – postale vazalne državice. Mongoli nijesu smatrali da je vrijedno njihovog truda i energije vladanje tim siromašnim i pustim prostorom pa su upravu prepustili ruskim kneževima u zamjenu za danak. U tom periodu počinje da raste moć Moskovskog kneževstva koje se sve češće sukobljava sa Rjazanjskim velikim kneževstvom. Onda se kao regionalna sila pojavljuje i Veliko kneževstvo Litvansko koja preotima od Tatara veći dio današnje Ukrajine, uključujući i sam Kijev. Zlatna horda (kako se zvala mongolska, odnosno tatarska država na istoku Evrope i zapadu Azije) ima i unutrašnjih problema, pored gubitka teritorije. Pošto se pojavio rivalski kan u Centralnoj Aziji, Toktamiš, a želeći da potvrdi legitimnost svog regentstva, Mamaj odlučuje da lično stane na čelo vojske koja 1380. godine maršira ka Moskvi. Ugovara savezništvo sa litvanskim velikim knezom Jagelom i rjazanjskim velikim knezom Olegom. Sa druge strane, Dmitrij okuplja skoro sve ostale ruske kneževine; mnogi rjazanjski ratnici odbijaju da poslušaju Olega i prelaze na stranu Dmitrija. Sveti Sergije Radonješki (osnivač manastira Svete Trojice kod Moskve, obnovitelj monaštva u sjevernoj Rusiji) blagosilja njegovu vojsku i šalje četu monaha-ratnika da mu pomognu. Dmitrij odlučuje da pređe Don i da na Kulikovom polju narednog dana napadne Tatare prije nego što im stignu saveznici (Kulikovo ime duguje ptici kao i Kosovo: „kulik“ je ruska riječ za sprudnika). Moskovski veliki knez Dmitrij u prvu borbenu liniju postavlja elitne odrede, dok je u drugoj liniji glavnina okružena krilima koje čuva gusta šuma koja spriječava Tatare da ih tu napadnu. Iza je rezerva, kao i skrivena konjica. Mamaj je, s druge strane, sve stavio u jednu borbenu liniju. Bitka je počela dvobojem ruskog i tatarskog prvaka, kaluđera Aleksandra Peresveta i Temir-murze. Oba borca su poginula, ali Rus nije pao iz sedla. Dmitrij je takođe izveo i jednu prevaru: zamijenio je oklop i steg sa boljarom Mihailom Brenokom, koji se pretvarao da je veliki knez dok se veliki knez pretvarao da je običan vitez. Trik je uspio, jer su Tatari mnogo energije potrošili na lažnu metu (koju su i ubili, nažalost). Doduše, i Dmitrij je bio ranjen i onesvijestio se nakon bitke od gubitka krvi. Rusi su poslije tri sata bitke uspjeli da zadrže mongolske nasrtaje. Zatim je skrivena konjica kneza Vladimira od Serpuhova krenula u napad, pod komandom kneza Bobroka (obojica su bili s Dmitrijem u rodu), i razbila tatarsku liniju. Tatari su se dali u bijeg, a konjica za njima. Jurili su ih 50 kilometara. Sva kanova stada su pala Dmitriju u ruke. Dmitrij je dobio i nadimak Donski. Nakon što je čuo šta se desilo na Kulikovu, litvanski veliki knez Jagel okreće vojsku natrag. Oleg biva prinuđen da prihvati Dmitrija za svog suverena. Kulikovo je, prekretnica jer je ulila samopouzdanje Rusima i pokazala da je pobjeda protiv Zlatne horde moguća. Formalno-pravno, tek je 1480. godine Moskovsko veliko kneževstvo, koje je do tada već okupilo sve ruske državice, postalo je nezavisno od Zlatne horde.
- Na današnji dan, 8. septembra 1943. godine objavljena je bezuslovna kapitulacija Italije u Drugom svjetskom ratu.
Kapitulacija Italije ili Primirje označava sporazum na osnovu koga je Kraljevina Italija okončala učestvovanje u Drugom svjetskom ratu na strani sila Osovine. 13. oktobra, 1943. godine Kraljevina Italija objavila je rat Njemačkoj i 1943-1945. godine italijanska vojska se borila na strani antihitlerovske koalicije protiv njemačkih trupa, kako na italijanskoj teritoriji tako i u Jugoslaviji, Albaniji, Grčkoj i Francuskoj. Predstavljao je izuzetno važan događaj, s obzirom da su njime Osovina ostale bez ključnog člana svoje koalicije, a zapadni saveznici dobili uporište u kontinentalnoj Evropi odakle su mogli da ugroze Njemačku. Iako je istim sporazumom Italija prešla na stranu Saveznika, nade da će taj događaj dovesti do brzog okončanja rata nijesu se ispunile, s obzirom da su njemačke trupe uspjele da okupiraju najveći deo italijanske teritorije, razoružaju italijansku vojsku i instaliraju kvislinški režim Italijanske Socijalne Republike. Na prostoru bivše Jugoslavije je ovaj događaj imao značajne posledice s obzirom da su partizanske snage najbolje iskoristile kapitulaciju italijanskih snaga kako bi stekle dragocjeno oružje i opremu.
Nakon poraza njemačko-italijanskih snaga u Sjevernoj Africi, Saveznici su bombardovali Rim maja 1943. godine. Nedugo zatim iste godine Saveznici se iskrcavaju na Siciliju, a nepuna dva mjeseca kasnije izvršena je i invazija na samo Apeninsko poluostrvo septembra 1943. godine. U proljeće 1943. godine, italijanska vojska je bila u rasulu, a o svemu tome je morao da brine duče Benito Musolini, koji je gubio podršku ministara i italijanskog naroda. Uskoro je uklonio s položaja sve ministre koji su bili više vjerni kralju Viktoru Emanuelu nego fašističkom režimu. Takav Musolinijev potez opisan je kao napad na kralja, koji je sve više kritikovao slabo stanje u italijanskoj vojsci. Nakon nekoliko odluka, kralj Viktor Emanuel je, vjerovatno, počeo da razmišlja o približavanju Saveznicima i rušenju Musolinijevog režima. Da bi ostvario te ciljeve, kralj je zatražio pomoć Dina Grandija. Grandi je bio jedan od vodećih ljudi u fašističkoj hijerarhiji, a u mlađim danima, smatrali su ga Musolinijevim zamjenikom ili alternativom. Kralj je bio motivisan i Grandijevim razmišljanjima o prilagođavanju fašizma prema novoj situaciji. Razni ambasadori, kao Pjetro Badoljo, rekli su mu da razmotri mogućnost da zamijeni Musolinija na mjestu dučea. Tajnoj zavjeri se pridružio i Đuzepe Botai, drugi fašista na visokom položaju i ministar kulture, te Galeaco Ćano, vjerovatno drugi najmoćniji čovjek u bivšoj Fašističkoj stranci i Musolinijev zet. Zavjerenici su imali cilj da vrate staru moć italijanskom kralju. Jula 1943. godine italijanski parlament prestaje da bude vjeran Musoliniju i vraća se stara kraljevska moć. Istog dana Musolini je morao da se sastane s kraljem, gdje je razriješen svih premijerskih dužnosti. Kada je odlazio sa sastanka, Musolinija su uhapsili karabinjeri. Na mjesto premijera došao je italijanski maršal Badoljo. Badoljevo imenovanje novim premijerom pokopalo je nade Grandiju da postane novi duče. Imenovanje Badolja za premijera nije promijenilo italijanski položaj među silama Osovine. Međutim, to je bio korak naprijed od strane dinastije Savoja prema miru. Od tada počinju pokušaji da se sklopi mir sa Saveznicima.
