U crkvi Svetog Prokopija na groblju Orlovača u Beogradu danas (18. jula 2023. godine) služen je parastos, u znak sjećanja na dan kada su nasilno oteti Srbi iz zagrljaja svojih majki, očeva, supruga i sestara i obilježavanju 25 godina od masovnog kidnapovanja, proterivanja i ubistva Srba na području opštine Orahovac.
Parastos je služio protojerej Aleksandar Grujić, a obeležavanje je organizovalo Udruženje porodica kidnapovanih i nestalih lica na Kosovu i Metohiji.
Nakon parastosa delegacija Udruženja sa porodicama 25 sahranjenih Srba na groblju Orlovača položila je vence svim žrtvama pored spomen ploče „Za nezaborav“.
U periodu od 12. maja 1998. do 12.oktobra 2000. godine od strane pripadnika tzv. OVK kidnapovano je i ubijeno 84 Srba. Za vreme oružanog napada tzv. OVK na području Orahovca od 17-22 jula kidnapovano je oko 100 srpskih civila. 18. jula 1998. godine proterano je svo srpsko stanovništvo iz sela Retimlje, Opteruša i zadržano u privatne zatvore i logore. Jedan broj je oslobođen voljom komandanata tzv. OVK, grupa od zarobljenih 35 civila oslobođena je 22. jula 1998. godine posredstvom delegacije MKCK u Prštini. Zarobljavanje, ubistva i zlostavljanje Srba nastavlja se i u periodu NATO agresije, veliki broj otetih i proteranih Srba desio se nakon potpisane Rezolucije 1244 SBUN 10. juna 1999. godine.
Parastosom ispred spomenika u Velikoj Hoči obeleženo je 25 godina od stradanja Srba u Orahovcu i okolini. Od 18 do 22. jula 1998. godine, tokom napada pripadnika Oslobodilačke vojske Kosova na Orahovac i okolna sela, kidnapovano je više od 100 civila, a ubijeno sedam lica, podsetili su iz Koordinacije srpskih udruženja porodica nestalih, ubijenih i poginulih lica na prostoru bivše Jugoslavije.
Pomen stradalim Srbima služili su otac Milan Stanojević iz Orahovca, otac Milan Stojković iz Velike Hoče i paroh Ahenski iz Njemačke otac Stefan Marić, uz pojanje jeromonaha Kirila Dečanca.
Mnogi od njih su ispunili najveću Hristovu zapovest, a to je da nema veće ljubavi nego položiti život za brata svoga, rekao je na skupu paroh velikohočanski Milan Stojković.
Na skupu se obratila i profesorka srpskog jezika i novinarka Olivera Radić iz Orahovca, čiji govor prenosimo integralno:
,,Povodom dvadeset i pet godina od napada na Orahovac 1998. godine.
,,I ovaj kamen zemlje, Srbije što preteć suncu dere kroz oblak, sumornog čela mračnim borama o vekovečnosti priča dalekoj, pokazujući nemom mimikom obraza svoga brazde duboke…,, Da, i ovaj kamen naše otadžbine je ,,kostiju kršnih gomila,, koje su u ,,borbi protiv dušmana,, dedovi naši voljno slagali lepeći ih krvlju srca rođenog, ,,mišica svojih kosti slomljene da unucima stvore busiju,, I ovaj kamen ima svoju priču,
svoju istoriju… Svaka kocka, iako na isti način istesana, je drugačija priča, ali ispisana istim perom umočenim u krv umesto u mastilo i to ne u bilo čiju krv, nego u sopstvenu krv junaka te priče. Ko je, gde je rođen, živeo, gde ga je zločinačka ruka pronašla, gde odvela, na koji način ubila… Mnogi od vas znaju te priče, neki ih pričaju drugima da se šire i svedoče, a neki ćute misleći da će tako zavarati trag zlu za buduća vremena. Al znajte da se ćutanjem zlo ne uništava, ćutanjem se zlo samo uspavljuje i čeka trenutak da ponovo iskoči iz svoje ljušture i opet ponovi isto. Zlo se pobeđuje sećanjem, zlo se pobeđuje istinom, svedočenjem i nezaboravom.
Za mene su ova imena žive svetiljke ka Gospodu, svetiljke koje nam pokazuju put, svetiljke koje svetle u tami današnjice i govore i opominju.
Iza ovih imena se kriju oči, iza ovih imena se kriju osmesi, iza ovih imena se kriju raširene ruke i umorne noge…. Ta imena opominju i kao nad Plavom grobnicom pozivaju sve nas da zastanemo, da se zapitamo da li smo mi dostojni njihove žrtve? Mene lično je često stid da se zagledam u ta imena uklesana u te kamene kocke jer videću oči mojih drugova Srećka Kostića, Srđana Vitoševića i Zvezdana Mojsića u holu naše škole u Orahovcu, videću nasmejano lice Lazara Kostića kako nas sve uveseljava svojim šalama dok se mi, srednjoškolci iz Velike Hoče, Zočišta, Opteruše i Retimlja pešice vraćamo iz škole, videću nezlobivu i punu ljubavi dušu mog brata Staniše Milenkovića, do ušiju će mi dopreti glas mog komšije Dobrivoja Šavelića dok nas decu iz ulice opominje da ne prelazimo nabujalu reku ispod naših kuća, preda mnom će stajati figura profesora Budimira Baljoševića koja nam objašnjava da je fizika fundamentalna nauka… Dopreće mi do očiju slika Tome i Saše Baljoševića kako u Termoventu prave veliki svećnjak za crkvu u Orahovcu, i brižna lica Duška Patrnogića i Aleksandra Stanojevića u orahovačkoj ambulanti dok pružaju medicinsku pomoć pacijentima bez obzira na naciju i veru, i slika Novice Božanića kako na slavu u Svete Vrače kroz portu hoda noseći pod pazuhom crnog petla, dar Sv. Vračima i još i još slika i glasova…. Svaka kocka na ovom spomeniku je po jedna fijoka u kojoj su smeštene arhive sastavljene od različitih epizoda iz života ovih ljudi, ali i naših života koji je prepleten sa njihovim. Oni su živeli tu, sa nama, kraj nas, uz nas, mi smo ih poznavali, družili se s njima, ova imena su bili naši drugovi, braća, očevi, majke…
Kada bismo svi ispričali sve priče vezane za njih nastali bi tomovi i tomovi istorije…
Tog 18. jula 1998. je ubijen Aleksandar Majmarević. Prva žrtva napada naših neprijatelja na nas. A dan posle su se pod zvonarom u crkvenoj porti u Orahovcu čuli udarci čekića kojim su od grubih, jedva nađenih dasaka iz obližnjih kuća, Petko Simić i Srećko Kolašinac pravili mrtvački sanduk ubijenom Acku. Ackovom sahranom, na koju ni sveštenik nije mogao da dođe, bašta iza crkvenog oltara je počela da se pretvara u groblje. Te slike zaklanjaju fijuci metaka koji lete oko nas, i dečji glas koji javlja da su tamo kod Baljoševića svi mrtvi…
I saznanje da je granata razorila utrobe Jagošu Filđokiću, Vekoslavu Kaziću i Borivoju Simiću. Doneli su ih, mrtve, u ćebadima i spustili na kamene ploče u našoj crkvi a iz, njihovih razorenih utroba i dalje je šikljala krv. Zavoji dr Vekoslava Simića nisu bili dovoljni da zaustave krvarenje.
Sklapala sam im ruke na grudima i u njih metnula po grančicu bosiljka koji je moja svekrva sušila pod strejom. Dok sam živa neću zaboraviti ruku starice Zorke Kazić koja miluje lice ubijenoga sina, kao što neću zaboraviti jauke majki Petre, Lazarke, Mirjane, Živke, dok se teturaju po groblju u Retimlju tražeći svoje sinove Lazara i Todora iako su znale da njihova tela tu nisu našla smiraj.
Često sanjam ono preuzimanje posmrtnih ostataka na Merdaru i njihovo polaganje u zlatobojnim tkaninama obložene sanduke. Kraj novokupljenih odela spuštane su kese sa po kojim delom odeće i po jedna kost… Od mnogih na ovom spomeniku je posle izvršenog zločina nad njima ostala samo jedna kost. I zato razumem i one koji nisu hteli da takve ostatke svojih najmilih prihvate i sahrane, i zato su na ovome spomeniku i imena onih koji nisu dostojno sahranjeni i kojima nije služeno opelo.
I znam da 84 imena nisu konačna cifra stradalih u našoj opštini jer na ovom spomeniku nisu imena novinara Đure Slavuja i Ranka Perenića, a nisu ni imena na desetine mladića čija imena sam ugledala ispisana na ploči u Ruskoj crkvi u Adrovcu, a dali su živote za naš Orahovac, Veliku Hoču, Zočište, za našu Metohiju, dali su živote da bismo mi danas mogli da živimo.
I zato treba da ih pamtimo, da im služimo pomene stalno, da im na nadgrobnim spomenicima napišemo da su stradali, kad, gde i od koga, da znaju oni koji će doći posle nas, a ne da misle da su mirno skončali život jer ispod slike ispisujemo samo godinu rođenja i godinu smrti…i ništa više. Mi smo živi svedoci, mi treba da svedočimo jasno i glasno, istinu, ne trebaju nama laži i izmišljotine, istina je i sama suviše surova ma koliko je drugi pokrivali i menjali. Zapamtite, ni jedan ovozemaljski interes ne sme da bude iznad istine, ni jedna materijalna dobit ne može promeniti onu rečenicu koju su starici Živki Kostić iz Retimlja kazali oni koji su je isterali iz doma u Retimlju: ,, da vaše oko više nikada Retimlje ne vidi,, Ta rečenica svedoči da Srbi iz Retimlja i Opteruše nisu otišli svojom voljom, već su oterani i silom odvedeni. Grobovi većine ovih mučenika su raštrkani po grobljima širim Srbije i Crne Gore. Samo neki od njih poput Dejana Večevića, Miroslava Micića, Nebojše Pavlovića, Mlađana Manitaševića, Mlađana Mavrića, Aleksandra Micića i Dobrivoja Šavelića su na velikohočkom groblju. Ali njihovom krvlju je zalivena svaka stopa ove naše zemlje i ja sam sigurna da su duše ovih naših mučenika tu oko nas, da se svih ovih godina okupljaju oko zgarišta njihovih kuća, oko slavskih ikona, oko mesta gde su živeli, gde su se radovali i patili. Zato je naša dužnost da im pomognemo da ostanu tu, da im ne otuđujemo domove u kojima su živeli, da im ne prodajemo njive i vinograde u kojima su ubirali plodove… danas na mnoga mesta i ne možemo otići, na mnogim mestima su samo zgarišta i ruševine, ali duše ovih mučenika u njima prebivaju. One za druga staništa ne znaju. I verujem, jednoga dana ćemo doći ovde obučeni u svečana odela, da ih slavimo kao svetitelje, kao novomučenike orahovačke, jer su stradali ne zato što su nekoga mrzeli ili na nekoga kidisali, već što su branili svoj kućni prag, svoju ikonu i što su se osenjivali krsnim znakom. A Krst pobeđuje na kraju, verujem u to kao što verujem u Vaskrsenje.
Olivera Radić
Predsednik udruženja za kidnapovane i nestale Negovan Mavrić kazao je da međunarodna zajednica ne pomaže deklaracijama i da mi samo tražimo da nam se vrate nestali.
Zamenik direktora kancelarije za Kosovo i Metohiju Borislav Tajić rekao je da ni jedan sud do sada UNMIK-ov, EULEX-ov nije dao ni jedan odgovor za nestale i ubijene žrtve.
Okupljenima se obratila i Isidora Graovac iz Republike Srpske.
Riječi podrške je uputio i gospodin Aleksandar Micić predsjednik privremenog organa Orahovac.
Koordinacija srpskih udruženja porodica nestalih, ubijenih i poginulih lica na prostoru bivše Jugoslavije podseća da je tada proterano celokupno srpsko stanovništvo iz sela Retimlje, Opteruša i Zočište i odvedeno u zatvore i logore pod kontrolom „OVK“. Koordinacija ukazuje da ni posle 25 godina niko nije odgovarao za zločine počinjene nad Srbima u Orahovačkoj župi, iako postoje živi svedoci i žrtve.
Nakon parastosa u domu kulture u Velikoj Hoči održana je Tribina pod nazivom ,, Otvorite vrata istini. Neizvjesnost ubija“.
U periodu od 12. maja 1998. do 12.oktobra 2000. godine od strane pripadnika tzv. OVK kidnapovano je i ubijeno 84 Srba. Za vreme oružanog napada tzv. OVK na području Orahovca od 17-22 jula kidnapovano je oko 100 srpskih civila. 18. jula 1998. godine proterano je svo srpsko stanovništvo iz sela Retimlje, Opteruša i zadržano u privatne zatvore i logore. Jedan broj je oslobođen voljom komandanata tzv. OVK, grupa od zarobljenih 35 civila oslobođena je 22. jula 1998. godine posredstvom delegacije MKCK u Prštini. Zarobljavanje, ubistva i zlostavljanje Srba nastavlja se i u periodu NATO agresije, veliki broj otetih i proteranih Srba desio se nakon potpisane Rezolucije 1244 SBUN 10. juna 1999. godine.
Tragični događaji koji su nastali u periodu na području opštine Orahovac na Kosovu i Metohiji oružanim napadom pripadnika tzv.OVK i njihovih sunarodnika, od 12. maja do 22.jula 1998. godine i nakon dolaska KFOR-a na Kosovu i Metohiji nakon potpisivanja Rezolucije SBUN na Kosovu i Metohiji od 10. juna 1999. godine.
12. maja 1998. godine napadnuti su meštani srpske nacionalnosti u selima Bratutin i Ratkovac od strane tzv.OVK. Zahvaljujući pomoći jedinice MUP-a sa područja Orahovca uspešno su evakuisani Srbi do Orahovca i Velike Hoče. Nažalost u napadu je smrtno stradao policajac Aleksandar Micić iz Velike Hoče i ranjena dva pripadnika MUP-a.
11. jula kidnapovan je radnik u Brestovačkim padinama Jugoslav Kostić iz sela Retimlja.
Nedelju dana nakon njegovog kidnapovanja pripadnici tzv. OVK 17. jula u podne počinju akciju kidnapovanja Srba presretanjem na putu na ulazu za Orahovac petočlanu porodicu Baljošević koja se vraćala sa godišnjeg odmora: Krunislavu Baljošević, Tomislava Baljošević, Sašu Baljošević, Snežanu Baljošević i njenu trinaestomesečnu bebu Ninoslava Baljoševića.
Na istom mestu su kidnapovani Dolašević Duško i Baljošević Đorđe, radnici EPS-a, Vitošević Srećko i Lukić Jovan. Čabrkapa Čedo i Đinović Duško kidnapovani su u mestu Zrze par kilometara udaljeno od Orahovca gde se nalazi raskrsnica za skretanje ka Prizrenu i Đakovici. Znači tzv.OVK je od podneva zauzela položaje i pratila ulazak vozila ka Orahovcu.
U samom gradu Orahovca sa ulice u blizini Doma zdravlja kidnapovan je Srđan Vitošević koji je krenuo do apoteke. Ispred Doma zdravlja kidnapovan je Đorić Đorđe koji je dovezo komšinicu u porodilište.
Oko 17. sati 17. jula tzv. OVKzapočela je oružani napad na Orahovac. Najpre je napadnut Dom zdravlja i tom prilikom su zarobljeni Duško Patrnogić medicinski tehničar i doktor Aleksandar Stanojević.
Stanojević Krsta je kidnapovan na ulici ka Domu zdravlja.
Medicinske sestre i spremačica spasila je koleginica albanske nacionalnosti.
U tom periodu od 12. maja do 19. jula kidnapovano je i odvedeno u zatvore i logore OVK više od 100 Srba i Roma pretežno civila a tokom napada su ubijeni Srbi:
Micić Aleksandar ………..1969. Velika Hoča 12.05.1998. Ratkovac
Kazić Vekoslav 16.09.1966. Orahovac 19.07.1998. Orahovac
Filjđokić Jagoš 29.07.1956. Orahovac 19.07.1998. Orahovac
Simić Borivoje 05.09.1925. Orahovac 19.07.1998. Orahovac
Majmarević Aleksandar 29.05.1971. Orahovac 18.07.1998. Orahovac
Kostić Anđelko 08.02.1936. Retimlje 18.07.1998. Retimlje
18.jula 1998. godine proterano je svo srpsko stanovništvo iz sela Retimlje, Opteruša i odvedeno u logore OVK.
O detaljima događaja govorili smo svim nadležnim institucijama koje su prikupljale podatke o kidnapovanim, nestalim i ubijenim licima. Prilog OPIS DOGAĐAJA .
22. jula 1998. akcijom delegacije MKCK u Prištini oslobođena je grupa od 35 civila zarobljena u Manastiru sv. Vrači u Zočištu. U toj grupi bile su žene i dva bolesna muškarca iz sela Retimlje i Opteruša, monasi iz manastira i starije osobe iz Zočišta. Prilog spisak oslobođenih posredstvom MKCK.
Jedan broj zarobljenih oslobođeni su voljom komandanata OVK kao slučaj porodice Baljošević oslobođene žene i beba, otac i sin zadržani u privatnom zatvoru u policijskoj stanici u Mališevu, porodica Jovana Lukića iz sela Brnjača oslobođena zajedno sa Krunislavom, Snežanom i Ninoslavom Baljošević. Jovan Lukić je pobeao sa mesta gde je bio izveden sa grupom Srba iz Orahovca na streljanje u predelu Mališeva.
Zahvaljujući oslobođenim zarobljenicima imamo svedoke od kojih smo prikupili podatke koji opisuju tragične događaje.
Orahovačka opština ima žrtve i za vreme NATO agresije stradaju Srbi braneći svoja naselja i državu.
Nakon potpisivanja Rezolucije SBUN 1244 od 10. juna 1999. godine dolaskom KFOR-a i UNMIK-a na Kosovu i Metohiji nastavljaju se kidnapovanja i ubistva nevinih civila srpske i romske nacionalnosti.
Spisak žrtava se uvećava iz dana u dan.
Nažalost, danas nisu sa nama mnogi roditelji očevici događaja koji su umrli od bola i tuge za svojom decom i drugi bliski srodnici.
Borili smo se zajedno za oslobađanje živih, zarobljenih i zadržanih u logorima OVK.
Nada da se pronađu živi nestaje pronalaskom masovnih grobnica Mališevo i Volujak 2005. godine. DNK analizom identifikovano je trideset i šest osoba koji su kidnapovani u julu 1998.godine. Jedan broj posmrtnih ostataka kidnapovanih lica iz perioda 1999.-2000. pronađen je u pojedinačnim grobnicama i sahranjen u mestima po želji porodica.
Porodice skrhane bolom i tugom za gubitkom svojih najbližih nastavljaju da žive u rasejanju očekujući od pravosudnih organa hapšenje počinioca zločina i povratak u svoja rodna mesta.
Olgica Božanić (rođena Kostić), u ime sestrinske ljubavi za otetom braćom, govorila je 24. jula 2022. godine za emisiju ,,Kosmetska kandila“ Radija ,,Svetigora“ o tragičnom stradanju svoje porodice Kostić iz Retimlja čijih 15 članova su oteli teroristi OVK 18. jula 1998. godine
Olgica Božanić: “Dugo nisam mogla da pustim iz zagrljaja Lazara. Tada sam ga poslednji put zagrlila svog brata“
“Osjećam živo prisustvo svoje braće Lazara i Todora, svojih rođaka i komšija. Nadam se vječnom zagrljaju sa njima u onom ljepšem životu, uz molitvu Gospodu da nas više niko nikada ne rastavi. I kada prođu moji dani u ovom prolaznom životu želim da, iz onog vječnog, nastavim da pomažem svim unesrećenenim Srbima koji su stradali bez ikakve krivice, čija jedina krivica je bila što su bili Srbi i što su bili pravoslavni. Ta nada mi daje snagu da i ovog jula, u ovim bolnim danima, govorim umjesto njih, umjesto naših majki koje su preminule od tuge i onih koje su me molile da upisujem imena njihove djece i najbližih da ih pominju u molitvama u našim crkvama. Trudim se da ohrabrim i druge porodice, koje čekaju istinu o osvojim najmilijima, da čuvaju istinu od zaborava, da upućuju svoje molitve Gospodu za njih i da se trudimo da se zločinci kazne i da se nikad ne zaboravi. Nama ostaje da čekamo istinu“, kazala je u intervjuu koji je dala za emisiju ,,Kosmetska kandila“ Radija ,,Svetigora“ 24. jula 2022. godine Olgica Božanić rođena Kostić.
Olgica kaže da do sada nam niko ni od domaćih ni od međunarodnih adresa nije dao informacije o stradanju naših najmilijih.
,,Treba da se trudimo da ostavimo pisane i tonske zapise o tome koliko nam nedostaju i kakvi su bili naši najdraži. A bili su čestiti domaćini koji su živjeli od svoga rada. Sjećanje na njih mi razara dušu. Glasovi mojih najmilijih mučenika već dvadeset četiri godine odzvanjaju u mojoj duši i trudim se da našim potomcima ostavim u nasleđe ko su bili njihovi preci, kakvi su bili moji Kostići, moja braća Lazar i Todor i da im usadim u dušu da nikad nikog ne mrze, da se uvijek bore za poštenje, čast i porodičnu ljubav. Bila sam uvijek brižna sestra svojoj braći. Mislim da sam sve ovo preživjela da barem ja ne bih svojoj braći nanijela bol, jer im je i previše bola nanijeto kada su ih nasilno otrgli iz majčinog i porodičnog zagrljala, kada su mučeni i uvijeni i kada su, na kraju, i njihove kosti raznijete eksplozivom.
Trudim se da ničim ne narušim i da prenesem sjećanje na domaćinsko pravoslavno gostoprimstvo naše porodice Kostić i da sačuvam njihov ugled čestitih domaćina i poštenih ljudi. Iako sam nasilno postala sestra bezbratnica, trudim se da ne mrzim, da ne govorim loše ni o kome, da uvavažavam svačiji bol i dijelim svoje saosjećanje sa našim narodom koji je pretrpio stradanja na prostoru bivše SFRJ“- kaže Olgica Božanić.
Olgica je sa nama podijelila sjećanje na svoj poslednji susret sa bratom Lazarom.
“Bio je četvrtak. Još je trajala potraga za nestalim Jugoslavom Kostićem kojeg su oteli sa radnog mjesta, gdje je radio kao stražar u noćnoj smjeni u ,,Orvinu“ 10. jula. Moj mlađi brat Lazar otišao je u Orahovac da prijavi nestanak rođaka i onda je produžio za Prizren, da i tamo urgira. Usput je uspio da evakuiše svoju ženu i dijete, tada jedanaestomjesečnu Anđelu. U povratku je svratio kod nas. Rekao nam je da ne izlazimo iz kuće, da je opasno i da on ne zna da li će stići do svoje kuće živ. Molila sam ga da pođem sa njim, pa šta bude bilo njemu, da bude i meni. Rekao mi je. ,,Sestro, poveo bih ja tebe, ali imaš troje djece, ne mogu to sebi da dozvolim. – i dodao-Šta je ovo? Gdje god dođem ispraćaju me sa plačući, u Prizrenu žena, sad i ti. Moram da se vratim kući. Tamo su majka i brat, treba da se spremamo da idemo ako ko dođe da nas spasi. Ako stignem živ dobro je, ako ne čuvajte mi Anđelu- rekao je Lazar na odlasku.
Tada sam ga vidjela poslednji put. Dugo smo se grlili. Nisam mogla da ga pustim iz zagrljaja. Tada sam poslednji put zagrlila brata“- sjeća se Olgica.
Olgica kaže da je u masovnoj grobnici pećine Volujak 2005. ustanovljeno da su tijela koja su pronađena, jedanaest članova porodice Kostić, zajedno sa još osamnaest tijela Srba kidnapovanih 1998. godine.
“Bila sam u Volujku zajedno sa porodicama čiji su posmrtni ostaci identifikovani, suočila sam se sa tom činjenicom, preživjela, nastavila dalje…Posebno je boljelo kad smo saznali da je nad mojom braćom, rođacima i komšijama izvršen zločin i posle zločina, i posle smrti, jer su njihove posmrtne ostatke uništili eksplozivom. Trebalo je to preživjeti. Bilo mi je najteže da objasnim majci da u sanduku neće biti ni sve kosti moje braće i da to isto kažem i drugim majkama. Tada smo, zajedno sa majkama čiji su sinovi ubijeni, uz pomoć Ranka Đinovića, pokušali da postignemo dogovor sa Albancima da ih sahranimo na grobljima naših predaka, ali nismo uspjeli. Nakon godinu i po dana od ekshumacije uspjeli smo da posmrtne ostatne naših voljenih sve zajedno sahranimo na groblju Orlovača“- sjeća se Olgica.
Olgica Božanić nam je ispričala i kako je sve počelo.
“Jugoslav Kostić je nestao 10. jula. Nije se vratio iz noćne smjene. Svuda smo ga tražili, našli smo tragove da je bio na poslu. Dokaz da je Jugoslav u rukama OVK je donio Albanac njegovom ocu Dragoljubu. To je bilo pismo u kome se tražilo im da Srbi iz Retimlja predaju svo naoružanje. Dok smo pokušavali da izvučemo Jugoslava, u noći između 17. i 18. jula desio se napad na Orahovac, koji je trajao cijelu noć. U isto vrijeme napadnuta je porodica mog muža u Opteruši. Pucnjava, u kojoj je ubijen 62- godišnji domaćin Anđelko Kostić, prestala je tek ujutru. Bili smo opkoljeni i nismo mogli doći ni do Zočišta da pozovemo sveštenika kako bi sahranili Anđelka po našim pravoslavnim običajima.
Zatim su zarobljeni svi koji su se tu zatekli – među njima četrnaest Kostića.
Jednom od Anđelkovih sinova, Živku, dali su dva sata da sahrani mrtvog oca. Od dve daske i ćebeta napravljen je sanduk, a dvoje-troje ljudi je pod pratnjom uniformisanih pripadnika OVK odvedeno na groblje da iskopaju raku. Srbi su onda potjerani na sahranu koja je obavljena bez sveštenika i ostalih srpskih običaja.
Zatim su vraćeni u centar sela i postrojeni. Žene su se pozdravile sa sinovima i muževima. Muškarci su utovareni u kamion i odvedeni u pravcu sela Opteruša. Nikad više nisu viđeni.
U terorističkoj akciji OVK od 17, 18. i 19. jula 1998. godine kidnapovano je ukupno 43 Srba.
Pamtimo!
Molimo se Gospodu da je puno nebo i Carstvo nebesko mučenika i Kostića i ostalih Srba stradalih na Kosovu, prije Kosova i po Kosovu, čijim molitvama da Gospod pomiluje i nas grešne.
Slobodanka Grdinić
