Članovi liturgijske zajednice koja se okuplja pri dvorskom hramu Svetog Dimitrija u podgoričkom naselju Kruševac, dobrotom i prilogom porodice Lilić, prihvatili su se zadatka obnove kamene fasade ove predivnce crkvice koja izgledom sa pravom nosi dostojanstvo dvorskog hrama.
Ova crkva sazidana je na kraju 19. vijeka i sa narodom Podgorice podijelila je stradalnu sudbinu. Sagrađena je u okviru dvorca kralja Nikole na Kruševcu koji je završen 1892. godine. Godine 1894. počelo se sa izgradnjom crkve Svetog Dimitrija, a konačno je završena i osveštana avgusta 1900. godine rukom Mitropolita Mitrofana Bana. Velikoj svečanosti, o kojoj tragove ostavlja tadašnja periodika, prisustvovao je i crnogorski knjaz koji je bio i ktitor ove svetinje kao i gradonačelnik Podgorice Stevan Lukačević.
Do izbijanja Prvog svetskog rata u njoj su služene Svete službe Božije radi duhovnih potreba članova kraljevskog doma, posebno najmlađeg Nikolinog sina i konačnog prestolonaslednika Mirka, kao i perjanika i drugih vjernika ovog kompleksa i žitelja Lješkopolja.
Tragedija Velikog rata učinila je da na ovu crkvu, pored blagoslova Svetog Dimitrija solunskog, stigne i blagoslov Svetog Petra cetinjskog. Naime, povlačeći se pred nastupajućim austrijskim trupama, koje su razorile i zauzele Lovćen, članovi kraljevskog doma i crnogorske vlade su odlučili da mošti ovog svetog vladara i vladike sklone sa Cetinja. Kao mjesto tajnog počivanja sveštenih moštiju Petra cetinjskog određen je upravo hram Svetog Dimitrija u Podgorici. Tako je cetinjski čudotvorac počivao u ovoj maloj crkvi nekoliko mjeseci, prije nego što će se konačno vratiti u Cetinjski manastir.
Međuratni period obilježio je nagli razvoj Podgorice koja je izrastala u glavnu varoš Zetske banovine a nekadašnji dvorski kompleks razvija se u zdrastveni centar. Tako hram Svetog Dimitrija dobija novu ulogu, kao mjesto duhovnog ukrepljenja ljekara i bolesnika. U ovoj crkvi na isti način služilo se i za vrijeme Drugog svjetskog rata, što dokazuju i istorijski dokumenti. Arhiva na Cetinju čuva akte tadašnje bolnice u Podgorici kojom je ona postavljena za bolničku kapelu.
Kraj Drugog svetskog rata nije označio prestanak stradanja ove crkve. Ateističke vlasti nisu imale sluha za neophodnost duhovne dimenzije u liječenju tjelesnih bolesti i vrlo brzo crkva Svetog Dimitrija je bila zapuštena. Stariji Podgoričani svjedoče da je prije izgradnje novog Kliničkog centra Crne Gore hram korišćen i kao mrtvačnica. Ovaj hram je na taj način, iako van primarne – liturgijske funkcije, nastavio da služi narodu čak i kada je od njega odbačen. O načinu na koji su se ateističke vlasti odnosile prema ovom hramu ilustrativno svjedoči i činjenica da je u posleratnim godina u imovinske knjige bio upisan i kao džamija.
U sklopu sveukupne obnove crkvenog života i hramova širom naše zemlje koja je pokrenuta po dolasku u Crnu Goru blaženopočivšeg Mitropolita crnogorsko-primorskog g. Amfilohija, počelo se sa obnovom ove Crkve. Prilikom prvih Liturgija koje su služene u obnovljenoj svetinji smatralo se da je hram posvećen Svetom velikomučeniku Đorđu, zaštitniku vladarskog doma Petrović-Njegoš. Ipak, zahvaljujući zapisu na predivnom ikonostasu Vasilija Đinovskog otkriveno da je da je ova crkva zapravo posvećena Svetom Dimitriju solunskom.
Njena Golgota ipak nije se završila ni po njenoj savremenoj obnovi. Pseudo-religijska zajednica „CPC“ od svog osnivanja zamislila je da mjesto njihovih nacionalističkih sabranja u Glavnom gradu bude upravo ovaj hram. Velikim trudom i zalaganjem Podgoričani su uspjeli da ovaj hram sačuvaju od nasilnog skrnavljenja, a borba na pravnom polju nakon više godina suđenja završena je konačno u korist Crkve 2017. godine.
Danas, ova crkva je mjesto redovnog liturgijskog zajedničaranja koje predvodi starešina hrama protojerej-stavrofor dr Boris B. Brajović. Crkva Svetog Dimitrija je od velikog duhovnog značaja za osoblje i bolesnike Kliničkog centra Crne Gore, kao i mjesto molitve brojnih studenata iz obližnjeg studentskog doma te žitelja ovog dijela grada.
P. Božović
