U organizaciji Crkvene opštine Nikšić i Matice srpske – Društva članova u Crnoj Gori, u ponedjeljak 19. jula, u Parohijskom domu u Nikšiću, održano je pjesničko veče Blagoja Bakovića.
Brojne ljubitelje poezije, poštovaoce stvaralaštva pjesnika Blagoja Bakovića, među kojima i predsjednika Opštine Nikšić Marka Kovačevića, pozdravio je, u ime organizatora, sveštenik Mirko Vukotić.
„Naš domaćin i pjesnik govoriće nam svoju poeziju, poeziju o djetetu i i nedoraslima, poeziju o mravu, vrapcu, o tome ko bi on volio da bude kad poraste, o čovjeku, o svima nama. Večeras nećemo govoriti o nagradama koje je osvajao naš pjesnik i domaćin, Blagoje Baković, jer ih ima nešto manje nego objavljenih zbirki pjesama. To preuštamo vama da saznate sami“, kazao je o. Mirko Vukotić.
Zahvalio je pjesniku što je prihvatio da održi pjesničko veče u Nikšiću, napomenuvši da je on prvi pjesnik koji, zbog situacije sa pandemijom korona virusa, nakon dužeg vremena, gostuje u ovom gradu.
Baković je, na zadovoljstvo brojne publike, kazivao izbor iz poezije, inspirisane motivima svim onim koji čine prepoznatljivim njegovo originalno, bogato i nagrađivano stvaralaštvo.
Među brojnim stihovima čuli su se i oni koji su posvećeni Crnoj Gori i aktuelnim društveno-političkim dešavanjima. Najupečatljiviji za nikšićku publiku su, svakako, bili oni koji pjevaju o borbi za odbranu Svetinja.
„Jednom prilikom sam na poziv Mitropolita Amfilohija održao besjedu o hiljadugodišnjici Svetog Jovana Vladimira i između ostalog rekao ono, što ću i vama ukratko ponoviti, da Crna Gora postoji hiljadu godina, ali da je doživjela to da umjesto da slavi hiljadugodišnjicu svog postojanja, ona slavi deset godina otcjepljenja od svog hiljadugodišnjeg postojanja. I, evo, hvala Bogu, došlo je do nečega, nije došlo do te zore koju smo mi sanjali, o kojoj je narod u Bogojavljenskim litijama, u velikom naporu mudrosti i hrabrosti uradio ono što je bilo do njega, ali, nadam se u Boga, da više povratka nazad nema. Tada sam napisao pjesmu vječnoj Crnoj Gori.
…Nisu muška prsa ohladnela,
Nit u njima umrla sloboda,
No je duša Boga oglednela,
I stekla je noge, pa sad hoda.
Ustale su jabuke i šljive,
Ustali su potomci i preci,
Ustale su livade i njive,
Ustala su groblja i stećci.
Prohodali sveci i kivoti,
Vratila se svitanja u zore,
Ustali su negdanji životi,
Spasavaju obraz Crne Gore,
One koja vekovima traje,
Koju tuđa ne ponizi noga,
Pokazuje i ko je i šta je,
Pred precima, u naručju Boga“.
