„Srž romana ‘Braća Karamazovi’ jeste večni Bog i svetim njegovim ljudima ava (otac) Zosima, ‘heruvim’ Aleksije-Aljoša kao i drugi najobičniji mužik, svaki od njih je u Rusiji i širom sveta ‘slika i prilika Božija’… Mi svi pojedinačno unikatno smo seme i pšenica Božija po sv. Jevanđelju kako nas uči Sin Čovečiji Hristos (što nam i starac Zosima govori: „Zaista, zaista vam kažem: ako zrno pšenice padnuvši na zemlju ne umre, onda jedno ostane; ako li umre mnogo roda donosi“ /Jov.12.24/)…
Tako poput starozavetnog proroka i novozavetnog apostola sa zadnjim svojim delom ‘Braća Karamazovi’, kao i ‘Dnevnikom jednog pisca’, sa svojim nezaboravnim ‘Govorom o Puškinu’ Fjodor Mihailovič Dostojevski budio je i zvonio kao starozavetni ognjeni proroci i on u svom i budućem vremenu smetenom rodu ljudskom govorio je i već se istrošio i iskopnio, mada za oko čovečije to nije vidljivo, ali da za Božije koje ne gleda ‘na lice, već na srce (1.Sam.16.17), i ‘Svetitelju svetske književnosti’ nenadano bližio se kraj na zemlji. Spremao mu se poziv da krene iz prolaznog u neprolazno Carstvo Božije (Mat.5.16).“
(Iz knjige protojereja-stavrofora dr Aleksandra Sredojevića: „Hristos, Bog, Iskupitelj i Spasitelj – po braći Karamazovima F.M. Dostojevskog“.)
