Đakonise su u Pravoslavnoj crkvi postojale još od apostolskog vremena (vidi 1Tim. 3,11). Fiva u Kenhreji je bila prva koju je sveti Pavle nazvao đakonisom (Rim. 16,1).
Naziv “đakonisa“ umesto “đakon“, pojavljuje se prvi put u kanonu 19 Nikejskog sabora (325), koji takođe pominje hirotoniju đakonisa koja se vršila polaganjem ruku na njih.
“Apostolska pravila“ (4. vek) nam daju odredbe i pravila koja se odnose na liturgijski obred za posvećenje đakonisa.
Tokom vjekova pod vizantijskom vladavinom, službu đakonisa pominju mnogi crkveni oci i istoričari.
Đakonise se pominju u hagiološkim tekstovima, na vaseljenskim i pomesnim saborima, u vizantijskom zakonodavstvu (posebno u Justinijanovom), na hrišćanskim nadgrobnim spomenicima, u liturgijskim i obrednim knjigama itd.
Služba đakonisa i dalje opstaje u pojedinim manastirima, u kojima se monahinje rukopolažu za đakonise.
O službi đakonise razgovarali smo sa profesorom na PBF-u docentom o. Vukašinom Milićevićem.
