- Na današnji dan, 1. jula 1745. godine Marija Terezija je raspustila Vojnu krajinu.
Srbi su vjekovima živjeli na granici svjetova na kojoj su se susrijetali Zapad i Istok, Evropa i Azija. Iako se pojam „krajina“ odnosi na granične teritorije uopšte, u dugom periodu istorije za Srbe je krajina bila prije svega granica dva tuđinska carstva, Austrijskog i Turskog, u kojima su s obije strane granice živeli Srbi.
Od kraja XV vijeka kad su Turci osvojili srpske zemlje, na napuštena imanja blizu granice sa Austrijom – koja se uglavnom protezala duž sadašnje granice Bosne i Hrvatske, zatim kroz današnju Srbiju rijekom Savom i Dunavom – naseljavaju Srbe iz unutrašnjosti. Mnogi od doseljenih Srba bježe preko granice pod vlast cara, nepravoslavnog ali ipak hrišćanskog.
Na teritoriji današnje Hrvatske i prije tih velikih preseljavanja Srbi su bili značajno prisutni. Srbi su bili prisutni iznad Save u Slavoniji, Baranji i Zapadnom Sremu.
O srpskom prisustvu ispod rijeke Save jasno svjedoče pisani dokumenti iz IX vijeka i manastiri Krka, Krupa i Dragović u Dalmaciji, svi iz XIV vijeka. Orahovica u Slavoniji (dio Hrvatske iznad rijeke Save) izgrađena je još u XV vijeku, Lepavina takođe u Slavoniji u XVI vijeku. Ipak najveći broj srpskih porodica preselio se u te oblasti od početka XVI vijeka.
Na teritorijama koje su u tadašnjem austrougarskom carstvu naselili Srbi, stvorena je takozvana Vojna Krajina (Vojna granica). Srbi su kroz dug period bili „živi zid“između Otomanskog carstva i Austrougarske, odnosno rimokatoličkog Zapada, koji nije bio naklonjen Srbima kao pravoslavnim i islamskog Istoka koji je u Srbima vidio „bezbožnike“. Na Srbe je vršen pritisak da se odreknu svoje pravoslavne vjere i pređu pod duhovnu vlast rimskog pape, ali zbog toga što su bili potrebni Carevini, do izvjesne mjere tolerisana im je i razlika u vjeri.
Srbi graničari su bili poznati po svom junaštvu i austrijska carevina oslanjala se na njih kao branu pred najezdom islama. Može se reći da su vjekovima Srbi u Krajini i Srbi u današnjoj Vojvodini bili čuvari hrišćanske Evrope. Zbog svojih zasluga, Srbi su od Austrijske carevine dobijali određene povlastice.
Stvaranjem Jugoslavije poslije Prvog svjetskog rata Srbi Krajišnici našli su se u jednoj državi sa Hrvatima, Slovencima ali i Srbima iz Srbije i Srbima iz ostalih srpskih zemalja na Balkanu.
Iz povelje Austrijskog cara Ferdinanda I (1538. godine):
„…ovom ispravom dajemo na znanje i saopštavamo svima, kojima se upućuje… kako su neki srpski ili raški kapetani i vojvode odlučili da dođu zajedno sa ljudima i licima, koja se nalaze pod njihovom vojvodskom časti, da nam služe…
Stoga mi želimo da te srpske ili raške kapetane i vojvode, njihove ljude i lica ili spomenute njihove pripadnike izdašno nagradimo… mi im… dajemo, poklanjamo, ustupamo i obećajemo dolje iznesenu povlasticu s oslobađanjem od izvjesnih obaveza, izvjesna prava kao i slobodu, koju, po našem mišljenju, treba obećati, dati, pokloniti i ustupiti, s ovim sadržajem:
Kad sami srpski ili raški kapetani i vojvode, ljudi i naprijed spomenuta lica, koja su njihovi podanici i pripadnici, budu dali vjeru, da će nam nepokolebljivo služiti, svaka porodica, koja bude stanovala u jednoj kući, pod jednim krovom i na jednom imanju, mora, može i smije u roku od 20 godina bez prekida slobodno živjeti na našem području… bez ikakvog plaćanja poreza i bilo kakve zakupnine, obrađivati zemlju ili je dati na obradu, primati sav plod i prihod sa te zemlje, bez ikakve zapreke ili protivljenja…
Obavezujemo se i obećajemo, da ćemo se ove naše povlastice čvrsto držati, a zahtijevamo i naređujemo da se nje svi drže…„
- Na današnji dan,1. jula 1569. godine zaključena je Lublinska unija kojom su se ujedinile Litvanija i Poljska u Državnu zajednicu Poljske i Litvanije.
Poljsko-litvanska državna zajednica je država koja je postojala između 1569. i 1791. godine u srednjoj i istočnoj Evropi. Države koje su sačinjavale unije bile su Kraljevina Poljska i Velika kneževina Litvanija. Njena teritorija se oko 1600. godine sastojala od današnjih teritorija Poljske, Litvanije, Letonije, Belorusije, kao i djelova Rusije (oblast oko Smolenska), Estonije, Rumunije i Ukrajine. Državna zajednica je nastala „Lublinskom unijom“ i naslijedila je Poljsko-litvansku uniju koja je postojala od 1386. godine. To je bila federalna država sa zajedničkim izbornim monarhom i zajedničkim parlamentom. U izboru kralja i vladanju državom učestvovali su plemići koji su činili oko 10% stanovništva zemlje. Plemstvo se dijelilo na niže plemstvo — šljahta, i više plemstvo — magnati. Bila je to višenacionalna država, čije je heterogeno stanovništvo pripadalo različitim religijama: katoličkoj, protestantskoj i pravoslavnoj crkvi, judaizmu i islamu. Ovo je rijedak rani primjer međukonfesionalne tolerancije u Evropi. Dominantna privredna aktivnost bila je poljoprivreda. Plemstvo je za kraljeve često biralo strane vladare, poput članova švedske dinastije Vasa ili saksonske dinastije Vetin. Među njima su bili Francuz Anri Valoa i Mađar Stefan Batori. U vrijeme ranog XVII vijeka, Poljsko-litvanska država je izbjegla razaranja Tridesetogodišnjeg rata i proširila se na istok u Poljsko-ruskom ratu, kada je 1610. godine zauzela Moskovski kremlj i izbila na obalu Crnog mora. Ratovala je protiv Rusije, Švedske i vazala Osmanskog carstva. Zajednica je pretrpjela dva snažna udarca. Prvi je bila prva velika pobuna kozaka u istoriji (ustanak Hmeljnickog uz pomoć Krimskih Tatara). Pobunjenici su zatražili zaštitu od ruskog cara 1654. godine, čime je Rusija postepeno preuzela dominaciju u Ukrajini. Drugi veliki udarac je bila švedska invazija podržana od trupa iz Transilvanije i Brandenburga. Time je značajno oslabila moć Poljsko-litvanske države. Poslednji veliki trenutak u istoriji Poljsko-litvanske države zbio se 1683. godine kada su trupe kralja Jana Sobjeskog razbile tursku opsadu Beča i time zauvijek okončale tursku prijetnju srednjoj Evropi. Zbog ovog podviga, državna zajednica je dobila epitet Bedema hrišćanstva. U doba građanskih revolucija (Rat za nezavisnost SAD, Francuska revolucija) u Poljskoj je donijet liberalni ustav. Ovaj pokušaj reforme je stigao prekasno, kada je država već zapala u anarhiju i pod strani uticaj. Uslijedila je Prva dioba Poljske 1772. godine, čime je prestao poljsko-litvanski dualitet. Preostali djelovi države ujedinjeni su u unitarnu državu. Susjedne apsolutističke monarhije (Pruska, Austrija, Rusija) su poslije dvije godine izvršile Drugu diobu Poljske, a posle još dvije godine, poslednju i konačnu Treću diobu Poljske. Poljska i Litvanija su time nestale kao suverene države sa političke karte Evrope sve do 1918. godine.
