Na današnji dan, 1. maja 1995. godine artiljerijskim napadom na Pakrac počela je ofanziva hrvatskih snaga na zapadnu Slavoniju pod nazivom “Bljesak”. Nekoliko dana kasnije Hrvatska je zauzela cijelo područje, a desetine hiljada Srba izbjeglo je u Bosnu i Srbiju.
Operacija Bljesak je vojno-policijska akcija koji su sprovele hrvatske vojne, paravojne i policijske snage pod rukovodstvom Franje Tuđmana na teritoriji Zapadne Slavonije koja je bila u sastavu tadašnje Republike Srpske Krajine sa namjerom etničkog čišćenja prostora zapadne Slavonije. U vrijeme napada, područje Zapadne Slavonije bilo je pod zaštitom snaga UN. Za samo 36 sati protjerano je oko 15.000 Srba, 283 ih je ubijeno ili nestalo, među kojima 57 žena i 9 djece. Vojska Jugoslavije i Vojska Republike Srpske nijesu reagovale niti su se uključivale dok je “Bljesak” trajao. Ovu operaciju su isplanirali Franjo Tuđman (predsjednik Hrvatske), Gojko Šušak (ministar odbrane Hrvatske), Janko Bobetko (načelnik Generalštaba hrvatske vojske), Petar Stipetić (general-potpukovnik hrvatske vojske), Imre Agotić (general-potpukovnik hrvatske vojske), Mladen Markač (general major hrvatske policije), Luka Džanko (general-major hrvatske vojske). Operacija je počela u 05:00 časova 1. maja 1995. godine, artiljerijskim napadima na srpske položaje od Pakraca do Jasenovca, sa zapadne strane i od Donjih Bogićevaca preko Medara do Pakraca sa istočne strane. Oko 16.000 pripadnika hrvatskih snaga napalo je iz više pravaca manje od 4.000 pripadnika tadašnje Vojske Republike Srpske Krajine a stanovništvo je zatečeno na spavanju. Oko šest časova, hrvatski oklopni odred ušao je u „tampon“ zonu, koju je u regionu Pakraca trebalo da štite pripadnici jordanskih „plavih šlemova“. Iznenadnim udarom presječeni su gradovi Pakrac i Okučani s okolinom, a u okruženju hrvatskih snaga našlo se 6.000 Srba, što znači da je napadača bilo više nego stanovnika u ovoj oblasti, a odnos broja vojnika četiri prema jedan. Komanda Unprofora potvrdila je da je dobila obavještenje o početku napada na Zapadnu Slavoniju, u kojem nijesu navedeni razlozi. Nakon početka operacije, jordanski „plavi šljemovi“ su se povukli u svoje baze, iz kojih su posmatrali stradanje ljudi koje su bili obavezni da zaštite. Hrvatsko Ministarstvo unutrašnjih poslova saopštilo je da je napad na Republiku Srpsku Krajinu samo “policijska operacija” kojom se “želi osigurati bezbjednost putnika na dijelu auto-puta od Zagreba do Lipovca”, pripisavši joj “lokalni karakter”. U izbjegličkoj koloni Srba, koji su se spašavali pred hrvatskom vojskom i policijom na putu prema Republici Srpskoj, ubijena su ili nestala 283 lica među kojima je 57 žena i devetoro djece. Srpski zbjeg bio je gađan avionskim bombama i topovskim projektilima. Oko 1.500 pripadnika Srpske Vojske Krajine je zarobljeno, većina na prevaru uz pomoć zaštitnih snaga UN i odvedeno u logore u Bjelovaru i Virovitici. Nakon zarobljavanja hrvatski sudovi su osudili veliki broj Srba za svakovrsne ratne zločine. Većina od oko 18.000 Srba napustila je svoja ognjišta i izbjegla u Republiku Srpsku i tadašnju Saveznu Republiku Jugoslaviju, odakle se, prema podacima UNHCR-a, vratio neznatan broj u odnosu na broj izbjeglih, i to uglavnom starijih ljudi.
Haški sud je 2011. godine proglasio krivim i osudio na kazne zatvora generale Hrvatske vojske Antu Gotovinu na 24 i Mladena Markača na 18 godina zatvora. Osuđeni su za učestvovanje u udruženom zločinačkom poduhvatu kojeg je predvodio Franjo Tuđman, a čiji je cilj bio da tokom i nakon operacija „Oluja“ i „Bljesak“ prisilno i trajno uklone srpsko stanovništvo iz Krajine. Haški sud ih je proglasio krivim za krivična djela progona, deportacije, pljačke, razaranja, ubistva, nečovječna djela i okrutno postupanje, a oslobodio ih je odgovornosti za prisilno premještanje stanovništva. Međutim, 2012. godine Žalbeno vijeće Haškog tribunala ih je oslobodilo svih optužbi zbog nedokazane odgovornosti i istog dana pušteni su na slobodu.
Na današnji dan, 1. maja 1218. godine rođen je njemački car Rudolf I Habzburg, osnivač dinastije Habzburgovaca, jedne od najstarijih dinastija u Evropi. Vladao je od 1273. do smrti 1291. godine.
Habzburg bila je jedna od vladarskih kuća (dinastija) Evrope: Habzburgovci su vladali Austrijom (kao vojvode, nadvojvode i carevi), bili su kraljevi Španije i carevi Svetog rimskog carstva više vijekova do 1806. godine. Njihovo ime potiče od švajcarskog dvorca Habichtsburg (Jastrebov dvorac), sjedišta porodice u XII i XIII vijeku u mjestu Habzburg. Krenuvši iz jugoistočne Njemačke, porodica je proširila svoj uticaj i posjede na istočne krajeve Svetog rimskog carstva, koji otprilike odgovaraju današnjoj Austriji. Nakon samo dvije-tri generacije, Habzburzi su uspjeli da dostignu carski prijesto, koje će uz kraće prekide držati vjekovima. Nakon abdikacije cara Karla V, koji je ujedno bio i kralj Karlo I Španski, dinastija se podijelila na austrijske i španske Habzburgovce. Španski Habzburgovci su izumrli 1700. godine, što je izazvalo rat za špansko nasleđe, dok su austrijski Habzburgovci izumrli 1740. godine, što je izazvalo rat za austrijsko nasleđe. Kao jedan od razloga njihovog nestanka, navodi se veliki broj brakova unutar porodice, mada je ovakvih veza bilo malo u austrijskoj lozi, a male boginje, koje su ubijale mlade potomke se ističu kao pravi razlog. Ipak, naslednica poslednjeg austrijskog Habzburga, Marija Terezija, udala se za Franca Stefana, lorenskog vojvodu, pa su njihovi naslednici nastavili habzburšku tradiciju u Beču pod dinastičkim imenom Habzburg-Loren. Sveto rimsko carstvo je nestalo 1806. godine, kad je francuski car Napoleon I reformisao vlast u Njemačkoj. Znajući da će izgubiti zvanje Svetog rimskog cara, Franc II se proglasio nasljednim carem Austrije i tako postao Franc I. Car Franc I Austrijski službeno je nosio ovaj veliki naslov: „Mi, Franc I, Božjom car Austrije; kralj Jerusalima, Ugarske, Češke, Dalmacije, Hrvatske, Slavonije, Galicije i Lodomerije; nadvojvoda Austrije; vojvoda Lorene, Salcburga, Franačke, Štajerske, Koruške i Kranjske; veliki vojvoda Krakova; knez Transilvanije; markgrof Moravske; vojvoda Sandomježa, Mazovije, Lublina, Gornje i Donje Šlezije, Aušvica i Zatora, Tešina i Furlanije; knez Berhtesgadena i Mergenthajma; kneževski grof Habzburga, Gorice, Gradišća i Tirola; markgrof Gornjih i Donjih Lužice i Istre”.
Austrijsko carstvo je nakon Austro-ugarske nagodbe postalo Austrougarska 1867. godine. Habzburzi su odstupili s vlasti 1918. godine, nakon poraza u Prvom svjetskom ratu.
