Na današnji dan 11. septembra 1941. godine, poslije napada njemačkih podmornica na američke brodove, predsjednik Sjedinjenih Američkih Država Frenklin Ruzvelt naredio je otvaranje vatre na sve brodove zemalja Sila osovine, čime je prekinuo politiku izolacionizma u Drugom svjetskom ratu.
SAD su ušle u rat nakon što je Japan 7. decembra 1941. napao Perl Harbur. Bitka za Atlantik je bila najduža neprestana vojna kampanja u Drugom svjetskom ratu, koja je trajala od 1939. godine do poraza Njemačke 1945. godine. U svojoj srži bitka je predstavljala savezničku pomorsku blokadu Njemačke, objavljene jedan dan nakon izbijanja rata, i potonju njemačku kontra-blokadu. Vrhunac bitke je bio od sredine 1940. godine do kraja 1943. godine. Bitka za Atlantik je ukrstila sa jedne strane podmornice i druge ratne brodove Krigsmarinea i avione Luftvafea protiv Kraljevske mornarice, Kraljevske kanadske mornarice i savezničkih trgovačkih brodova. Konvoji, koji su uglavnom dolazili iz Sjeverne Amerike, išli su za Ujedinjeno Kraljevstvo i Sovjetski Savez, su bili pod zaštitom britanske i kanadske mornarice i vazduhoplovstva. Tim snagama su se pridružili brodovi i avioni SAD. Njemcima su se pridružile podmornice Italijanske kraljevske mornarice, nakon što je Kraljevina Italija stupila u rat. Kao ostrvska država, Ujedinjeno Kraljevstvo je bilo izuzetno zavisno od uvozne robe. Britanija je zahtijevala više od milion tona uvezenog materijala nedeljno samo da bi mogla da preživi i da se bori. Saveznici su se borili da snabdijevaju Britaniju, a sile Osovine su pokušavale da prekinu plovidbu trgovačvke mornarice koja je omogućila Britaniji da nastavi da se bori. Od 1942. godine Njemci su pokušavali da spriječe nagomilavanje savezničkih zaliha i opreme koja je bila u svrhu priprema za invaziju okupirane Evrope. Poraz prijetnje od njemačkih podmornica je bio preduslov za protjerivanje Njemaca. Ishod bitke je bio strategijska pobjeda Saveznika; Njemačka blokada je propala, ali po visokoj cijeni: 3500 trgovačkih i 175 ratnih brodova je potopljeno uz gubitak od 783 podmornice. Izraz Bitka za Atlantik je skovao Vinston Čerčil. Kampanja je počela odmah po otpočinjanju rata u Evropi i trajala je šest godina. Uključivala je biše od 100 bitaka oko konvoja na bojištu koje se prostiralo hiljadama kvadratnih kilometara okeana. Ratna sreća se mijenjala konstantno kako je jedna ili druga sticala prednost, kako su nova oružja, taktike, protivmjere i oprema razvijane od obije strane. Saveznici su postepeno sticali prednost, porazivši njemačke površinske brodove do kraja 1942. godine i podmornice do polovine 1942. godine, mada su se gubici usled dejstva podmornica dešavali do kraja rata.
Na današnji dan, 11. septembra 1948. godine umro je pakistanski državnik Mohamed Ali Džina, osnivač i prvi predsjednik Pakistana.
Sa Mahatmom Gandijem i Džavaharlalom Nehruom borio se za nezavisnost Indije od Britanije, ali se potom sa njima sukobio, tražeći posebnu državu za indijske muslimane. Britanija je 1947. godine priznala nezavisnost Indije i Pakistana. Od Pakistana se kasnije izdvojio istočni dio, današnji Bangladeš. Otkada je britanski parlament jula 1947. godine usvojio zakon o nezavisnosti Indije, kojim prestaje britanska vladavina nad tom državom, a mjesec dana nakon toga i odluku o podjeli Indijskog potkontinenta, pitanje Kašmira postalo je kamen spoticanja između dvije novonastale zemlje, Indije i Pakistana. Odluka o podjeli garantovala je da se pokrajine sa većinski muslimanskim stanovništvom priključe Pakistanu, dok bi one sa većinski hinduskim stanovništvom bile priključene Indiji. Pokrajine su trebale da budu pripojene u skladu sa željama stanovnika, uzimajući u obzir geografske podjele u svakoj kneževini. Odluka o podjeli prošla je bez nekih većih poteškoća u svim pokrajinama a kada je riječ o Kašmiru, situacija je bila nešto drugačija. Tim područjem vladao je hinduistički vladar Hari Singh, koji je donio odluku o priključivanju Indiji, pri čemu nije uzeo u obzir želju većinski muslimanskog stanovništva o pripajanju Pakistanu, a ignorisao je i prethodna britanska pravila o podjeli. Stvari su se nakon toga razvijale velikom brzinom, a prvi oružani sukob između stanovnika Kašmira i indijskih snaga rezultirao je indijskom okupacijom približno dvije trećine teritorije Kašmira. Zatim su intervenisale i Ujedinjene nacije i donijele rezoluciju koja predviđa prekid vatre i sprovođenje referenduma kojim bi bila određena sudbina Kašmira. Predloženo je da se djelovi Kašmira koji se graniče sa Pakistanom i imaju većinski muslimansko stanovništvo stave pod pakistanski suverenitet, a djelovi sa većinski hinduskim stanovništvom koji se graniče sa Indijom pod indijski suverenitet. Međutim, ta rezolucija ostala je samo mrtvo slovo na papiru i nije se mogla sprovesti u djelo. Dvije države mnogo su puta pokušale postići dogovor kojim bi se riješila kriza, međutim, svaki od tih sporazuma nosio je i neke destruktivne elemente. Događaji u julu 1999. godine ponovo su vratili stvari na sami početak. Kašmirski militanti uspijevaju da se infiltriraju na indijski dio Kašmira i okupiraju planinske vrhove Kargila. Indija je takav potez vidjela kao „zabadanje noža u leđa“, pa je mobilizovala svoje snage i uspjela da ponovo vrati to područje pod svoju kontrolu. Napadi na indijski parlament decembra 2001. godine doprinijeli su rastu novih tenzija. Indija, koja je vojno napredovala, zaprijetila je sveobuhvatnim sukobom s Pakistanom pod izgovorom eliminisanja „terorističkih“ baza u pakistanskom dijelu Kašmira. Kašmir ima važan strateški značaj za Indiju i zato čvrsto drži tu teritoriju, koju smatra svojom sigurnosnom i strateškom dubinom pred Kinom i Pakistanom. Na Kašmir gleda kao na svoj geografski produžetak i važnu prirodnu barijeru pred filozofijom pakistanske vladavine, za koju smatra da je zasnovana na vjerskoj osnovi, što prijeti unutrašnjoj situaciji u Indiji. Indija strahuje da će, ako dozvoli Kašmiru da dobije nezavisnost na vjerskim ili etničkim osnovama, time otvoriti vrata i mnogim drugim indijskim regijama i da više neće biti u stanju da ih zatvori. S druge strane, Pakistan vidi Kašmir kao područje od vitalnog značaja za svoju bezbjednost, zbog dva glavna puta i mreže željezničkih pruga koji se protežu duž Kašmira. Na teritoriji Kašmira izviru tri rijeke koje su od posebnog značaja za poljoprivredu u Pakistanu, zbog čega je indijska kontrola toga područja direktna prijetnja bezbjednosti vodosnabdijevanja Pakistana.
