Na današnji dan, 13. septembra 2012. godine Vlada Crne Gore zauzela je stav da Crnogorcima iz Vrake u Albaniji, koji su se u Crnu Goru doselili 1991. godine, na osnovu sporazuma tadašnje Jugoslavije i Albanije treba omogućiti dobijanje crnogorskog državljanstva.
Sada je dobro poznato da se jugoslovenska država bezdušno odnosila prema svojim nacionalnim manjinama u državi Albaniji dok je istovremeno ispoljavala najveću brigu za emigrante i opasne goste iz te zemlje. Naučni radnici i ustanove takođe su potcjenjivali ovaj dio svog naroda. Istraživači stanovništva Crne Gore nijesu u svojim radovima dali mjesta stanovništvu Vrake, osim pomena kao zbirnog i sporednog podatka. Vraka je područje oko istoimene rječice koja utiče u Skadarsko jezero. U tom prostoru u deset sela bili su nastanjeni isključivo Crnogorci sa 66 prezimena poznatih bratstava u Crnoj Gori. Pod uticajem geografskih i drugih okolnosti, tokom tri vijeka oni su se splemenili u jaku zajednicu tako da se i danas osjećaju čvrsto vezani među sobom i nazivaju se Vračanima ma gdje da su nastanjeni. Njihova sudbina kretala se obrnutim redom od istorijskog progresa, jer su u turskoj državi živjeli mirnije i slobodnije nego u novim državama i režimima. S kraja XVII vijeka datira iseljavanje Crnogoraca iz Crne Gore u Vraku. Iz utvrđenih podataka pouzdano se zna da je 1705. godine prva porodica iz Kuča došla u Vraku. Razlozi iseljavanja iz Crne Gore bili su: krvna osveta, zavade, „ot velike tjeskote i siromaštine“ (kako kaže Sveti Petar Cetinjski). Srbi porijeklom od starijeg stanovništva bili su brojni u Skadru i okolini, kao što ih je bilo u velikom broju i na širem prostoru i do rijeke Mat. Karakteristične su žive veze sa Crnom Gorom. U prvom redu to je povezanost između Zete i Vrake, koju je uslovljavala plovidba jezerom a i rođačke i druge prijateljske veze koje su se održavale i obnavljale. Vračani su stalno bili angažovani kao pomoćni personal u crnogorskom i kasnije jugoslovenskom konzulatu, što samo govori o povjerenju i povezanosti koja ih je karakterisala. Na svečano krunisanje Kralja Nikole 1910. godine po pozivu je prisustvovalo 8 biranih Vračana. Pojedinačno ili grupno Vračani su i u drugim prilikama odlazili na Cetinje, radi zadovoljavanja raznih zahtjeva od crnogorske vlasti. Za vrijeme ratnih dejstava Crnogorske vojske 1912-1913. godine pri opsadi Skadra Vračani su, muškarci i žene, prenosili ratni materijal i hranu i njegovali ranjenike, mada nijesu mobilisani pod oružjem iz određenih političkih razloga. Masovno raseljavanje pod pritiskom režima, upravo progon preko 200 porodica nastupio je u proljeće 1934. godine.
Prognani su stizali u Podgoricu a odatle su svi naseljeni na području Kosova i Metohije oktobra 1934. godine. Dalja sudbina u tom novom staništu zadesila ih je novim raseljavanjem 1941. godine. Kako je Skupština Albanije 1975. godine donijela odluku od 4 člana kojim se zabranjuje upotreba nepodobnih imena i prezimena, to je dovelo do promjena imena i prezimena Vračana. Utvrđeni su i drugi vidovi nasilja u obliku zabrane srpskog jezika, škola, vjeroispovesti, običaja, veza sa maticom itd. Od nastanka Prizrenske lige do danas proteklo je više od 100 godina a neprekidno traje organizovano ostvarivanje njenih ciljeva. To se naročito izrazilo u organizovanom falsifikovanju činjenica i podataka o zemlji i stanovništvu na području Albanije i okolnih teritorija prema kojima ona ispoljava osvajačke namjere.
Na današnji dan, 13. septembra 533. godine vizantijska vojska pod komandom Velizara pobijedila je vandalsku vojsku pod komandom kralja Gelimera u bici kod Ad Decimuma (kod Kartagine).
Velizar je bio istaknuti vojskovođa istočnorimskog (vizantijskog) cara Justinijana I koji je, uglavnom uspješno, vodio ratove protiv Persijanaca na istočnoj granici Carstva, protiv Vandala u Africi i Ostrogota u Italiji. Velizar je bio nešto mlađi od Justinijana, ali precizna razlika u godinama između cara i njegovog najvećeg vojskovođe nije poznata. Može se samo pretpostaviti da je rođen između 500. i 505. godine. Mjesto Velizarovog rođenja je ipak zabilježeno. U pitanju je bilo selo Germanija u Donjoj Meziji (u blizini Ćustendila/Velbužda). Sudeći po imenu, Velizar je pripadao romanizovanom sloju stanovništva Balkana. Nije poznato kada je stupio u vojnu službu niti kada je došao u Konstantinopolj. Velizar je bio visok i naočit i kao takav je privukao pažnju vrhovnog zapovjednika rimske vojske i carevog sestrića Justinijana. Justinijan je Velizara uvrstio među svoje gardiste. Velizar je po opisu svog prijatelja Prokopija bio privlačne spoljašnosti, srdačnog ponašanja i blagog karaktera. Kao vojskovođa bio je primjeran i povremeno strog starješina. Tokom svojih pohoda štitio je civilno stanovništvo od vojnika, a vojnike sa druge strane nije izlagao nepotrebnim rizicima. U svakoj situaciji nalazio je najpovoljnije rješenje a panika ga je uhvatila samo jednom kada je u okolini Rima dočuo glasine da su mu Goti zarobili suprugu. Još prije polaska u Afriku, Velizar je važio za prebogatog čovjeka. Samo zahvaljujući svojim sredstvima u Italiji je imao u ličnoj službi 7.000 najprobranijih bukelara. U Rimu je kasnije kružio aforizam da su Ostrogotsku kraljevinu srušili članovi domaćinstva samo jednog čovjeka. Slava i bogatstvo donijeli su Velizaru i brojne neprijatelje, prije svih moćnu caricu Teodoru. Gotovo do samog kraja života Velizar je morao da se pravda pred Justinijanom i trpi stalne obrte sreće. Justinijan je stalno sumnjičio svog velikog vojskovođu, dok sa druge strane Velizar nije imao političkih ambicija. Stanovnici Carigrada su u VIII vijeku jednu od antičkih statua, koja je najvjerovatnije predstavljala Apolona ili nekog od helenističkih vladara, smatrali za Velizarov kip. Zabilježena je legenda u XII vijeku po kojoj je Justinijan oslijepio Velizara i sveo ga na prosjaka koji je lutao carigradskim ulicama. Kada je carstvu zaprijetila opasnost, Velizar je ipak pomilovan. Iako ne odražava istorijsku istinu, legenda je kasnije postala inspiracija brojnim umjetničkim djelima. Istorijski Velizar svakako spada među najveće vojskovođe u dugoj rimsko-vizantijskoj istoriji.
